Eens maar nooit weer

 In Mevrouw H. denkt na

Zojuist sprak ik even een hartig woordje met het Universum, of tégen het Universum eigenlijk. Ik heb ze daar even laten weten dat dit de laatste keer is dat ik als vrouw op deze wereld ben. Dat ik in een volgend leven graag terugkom als man (hond, kat of konijn ook prima, mits het de mannelijke versie betreft).

Ik weet niet of andere vrouwen het ook zo ervaren, dat ‘eens maar nooit weer gevoel’ een vrouw te willen zijn. Intrigerend. Wat zich daar allemaal afspeelt, in het hoofd van de vrouw. Of in mijn hoofd in ieder geval. Want dat is waar ik mijzelf meest van tijd bevind, in mijn hoofd. Niet ‘in mijn lijf en in het NU’ zoals mij in een van de vele door mij bezochte meditatieklasjes werd geleerd. In het nu ben ik vooral in mijn hoofd. Waar een hele hoop gaande is, qua gedachten.

Rodin creëerde ‘De Denker’, het beeld van een denkende man. Hij moet zich vergist hebben. De denker is absoluut een vrouw als je het mij vraagt.

Kan daar nou niets voor uitgevonden worden, om het denken te stoppen. Door een man dan, want die denken oplossingsgericht toch?. Laten ze daar dan eens iets nuttigs mee doen!
Ik wil heus niet alle vrouwen over een kam scheren, maar negen van de tien denkt te veel. Daarnaast wil ze graag haar verhaal kwijt terwijl de man direct ‘haar probleem’ wil oplossen. Doe het niet, man! De vrouw wil eigenlijk alleen maar even haar gevoelens delen en verwacht alleen maar een luisterend oor, een arm om haar heen misschien, maar niet direct een oplossing.

Zijn het hormonen, die onze gevoelens en gedachten regelmatig op hol doen slaan? Kunnen ze daar nou niets aan doen? Ik bedoel, we gaan naar de maan (!) maar de hormonen van de vrouw inclusief stemmingswisselingen zijn nog altijd niet onder controle? Het enige dat ik daarover kan zeggen is ‘Houston, we have a problem!’.

Ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken. Of al die andere vrouwen op de wereld hun gevoelens en gedachten ook als obstakel ervaren in het leven. Persoonlijk ben ik er meer dan klaar mee. Dit is dus écht de laatste keer dat ik als vrouw op deze wereld ben.

Recent Posts
Showing 6 comments
  • Ingrid
    Beantwoorden

    Hoi Sandra ,ik denk dat alle vrouwen het met je eens zijn .Ons verantwoordelijks gevoel is te groot .Een man heeft naar mijn idee allemaal luikjes die hij open en dicht kan doen.Ik wil ook van die luikjes maar kan ze niet vinden.
    Maaar wij zijn van alle markten thuis.Wij kunnen meerdere dingen tegelijk doen,wil ik ook niet missen.Het zou leuk zijn als we een stukje vrouw en een stukje man kunnen zijn.Mischien over 20 jaar .Ja je moet geduld hebben dat weet ik ,maar vast de moeite waard .Is dit iets om leuk over na te denken?

    En lieve groet

    • Mevrouw H.
      Beantwoorden

      Leuk omschreven Ingrid, de man met al die luikjes die hij open en dicht kan doen 🙂

  • Kliefje
    Beantwoorden

    Ik ben er mee gestopt, met denken. Nou ja: meestal wel dan. Geen idee hoe ik het gedaan heb, maar het is zalig. Ik kan het je aanraden 😉

    • Mevrouw H.
      Beantwoorden

      Heerlijk! Als je er achter bent hoé .. laat het me weten!

  • Mrs. T.
    Beantwoorden

    Hahaha, leuk logje. En herkenbaar. Het is ons lot denk ik. 😉

    • Mevrouw H.
      Beantwoorden

      Het lot .. tja .. ik ben er bang voor 🙂

Leave a Comment