In de bosjes
Zaterdagmiddag, net m’n boodschapjes op de band, kom ik een oude bekende tegen die roept ‘ga je ook naar de Bosjes’? Ehm. Sorry? De bosjes? Hoezo, wat moet ik in de bosjes? Is er iets in de bosjes? Ja! Olaf en Jasper zijn met vrienden in de bosjes! En iedereen is welkom, gratis!
Was er bij mij achter in het bos een festival, dat het Bosjesfestival heet. Niemand had mij ooit laten weten dat er in de bosjes van ’s middags tot ’s avonds laat iets te doen zou zijn, bleek het feestje al járen te bestaan.
Oh mén, een festival, zowat in m’n achtertuin! Met cabaretiers, muziek, theater en het enige echte bosjesbier. Daar moest ik heen. Als een speer belde ik alle contacten in m’n telefoon maar ik kon niemand zo gek krijgen om mee te gaan naar het bos ’s avonds. Er zat niets anders op dan zelf maar eens dapper te doen en in m’n up te gaan. Gewapend met een kleedje sprong ik op de fiets richting het bos. Daar aangekomen voelde ik me even alsof ik zo in een sprookje stapte; midden in het bos werd de weg gewezen door de gekleurde lampenkappen die aan de bomen hingen, in de verte hoorde ik a capella een groepje zingen. Al wandelend door het bos kwam ik steeds meer leuke dingen tegen.
Uiteindelijk kwam ik aan bij het hoofdpodium.
Voor het hoofdpodium zaten al veel mensen op kleedjes, met picknickmanden, drank en hapjes. En ergens daartussen wilde ik m’n kleedje ook neerleggen. Had ik eerst nog het idee dat het wat sneu was, zo in m’n eentje naar een festival, daar aangekomen voelde het best stoer. Ik zag een leuke vent zitten en naast hem wat ruimte dus vroeg hem of ik m’n kleedje daar neer mocht leggen. Dat mocht en net op tijd voor een volgende cabaretier ging ik met een biertje in m’n hand op m’n kleedje zitten.
De leuke vent en ik raakten aan de praat, hij trakteerde me op een biertje en we lachten om flauwe grappen van de cabaretier. Hij was er met z’n dochters en die waren de flauwe cabaretier meer dan zat dus er zat niets anders op dat papa mee naar huis ging. Ik wist inmiddels dat hij niet meer samen was met de moeder van z’n kinderen en hij wist wat ik deed voor werk en waar ik zo ongeveer woonde.
We gaven elkaar ter afscheid nog een hand en stelden ons toen pas aan elkaar voor. Dat was een mooie spontane ontmoeting, met zo’n leuke man in de bosjes.
Inmiddels was m’n beste vriend ook aangekomen en keken we samen op m’n kleedje nog naar de laatste cabaretier, genoten van de band die daarna kwam en dronken we nog een biertje.
Na een klein uurtje ontving ik een sms van de man uit de bosjes. Dat hij me via google had weten te traceren, m’n nummer had gevonden en hij bedankte me voor de gezellige avond. Ik was aangenaam verrast door deze actie. Wie weet zit er nog wel een vervolgafspraak in, een boswandeling misschien?
