Niets is wat het lijkt
Uiteindelijk kwam ik dan toch nog uit de greep van de griep, voor wie vreesde dat ik erin gebleven was. Toch voelde ik mij nog altijd niet helemaal fit. Had veel last van m’n schouders en nek die vastzaten met hoofdpijn als bonus. Aangezien mijn fysiotherapeut op de lange latten stond en ik over te weinig geduld beschik, besloot ik weer eens bij de Thai binnen te lopen. Niet voor een maaltijd maar voor een ontspanningsmassage. Het soort massage waar de Thai ontspannen van wordt stond voor mij gelijk aan een rondje in de ring tegen Rico Verhoeven. Al had de Thai mij wel verlost van mijn vastzittende schouders en nek, een dag later kon ik amper bewegen van de pijn in mijn onderrug. De eerste passen na opstaan liep ik als de gebochelde van de Notre Dame met de nodige pijnscheuten van dien. Ik gaf mijzelf een paar dagen om bij te trekken, maar besloot in ieder geval nooit meer bij deze Thai aan te kloppen.
Met deze stramme rug wist ik het met af en toe ijsberen door de kamer wel vier uur uit te houden om de documentaire Leaving Neverland te kijken. Buiten het feit dat het ging over het vermeende seksueel misbruik dat Michael Jackson pleegde met deze twee jongens. Was het voor mij vooral een verhaal over schuldgevoelens, angst, schaamte en wat het houden van een geheim met je doet. Hoe eeuwig willen zwijgen je van binnen kapot kan maken. Daar herken ik iets in, eeuwig willen zwijgen uit schaamte voor dat wat je meegemaakt hebt. En dat maakt dat ik het bovenal dapper vind, dat deze inmiddels volwassen mannen, over de schaamte heen durven stappen en zich uitspreken. Ondanks dat de hele wereld daar iets van vindt. In de hoop dat andere slachtoffers van seksueel misbruik, zich ook durven uitspreken.
De waarheid zal in dit geval ongetwijfeld nooit écht boven water kunnen komen, gezien de verdachte in het hiernamaals verkeerd. Toch neig ik er sterk naar te geloven dat de jongens deze nare herinneringen niet uit hun duim hebben gezogen.
Ondertussen vind ik wijlen MJ nog altijd een muzikaal genie en zing ik zijn nummers nog gerust mee onder de douche. Ik vermoed niet dat hij er met terugwerkende kracht door wordt gestraft, als zijn muzikale nalatenschap in de doofpot terecht komt. Hij zal zich ongetwijfeld aan de hemelpoort hebben moeten verantwoorden en (alleen) God weet hoe dat is afgelopen.
Genoeg om te overdenken. Vooral ook omdat het plan eigenlijk was om dingen te dóen, in plaats van denken. Iets met gezelligheid met vriendinnen in Amsterdam, borrelen, eten, inclusief de musical Soof kijken zoals gepland vanavond. Maar dat zit er op dit moment even niet in. Om nou om het kwartier op te moeten staan om een rondje te ijsberen door de zaal vind ik ook weer zo wat. ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’, zou JC (niet te verwarren met Jezus Christus) hebben gezegd. Zo kan ik vanavond met mijn stramme rug thuis wél de finale van Wie is De Mol kijken. Ze zouden bijna denken dat ik het erom doe … maar dat is een leugen. Al ben ik wel erg benieuwd naar wie die mol is. God zij dank dat het zwijgen van die mol niet eeuwig duurt. Ik ga voor de aap, Nielson. Of linkt dat ineens weer aan die aap in Neverland?
And mother always told me be careful of who you love, and be careful of what you do ’cause the lie becomes the truth ..
Ieder heeft zijn eigen waarheid. Oftewel: niets is wat het lijkt.
Heerlijk geschreven stuk. En die Thai, dat was vast een boertje of zusje van een heel klein vriendelijke maar iets te doorstastend Chinees masseuse dametje dat mij ooit eens heeft “behandeld”. Wat een pijn heb ik daar geleden zeg.
Ik heb nog nooit ook maar een aflevering gezien van Wie is de mol. Dat hele spel staat mij enorm tegen. En de reportage van MJ heb ik niet gezien.
Hopelijk gaat het al wat beter?