Spiegeltje spiegeltje

Toen ik laatst in m’n achteruitkijkspiegel keek en werd aangestaard door een eenogige bandiet, schrok ik me kapot. Niet door die bandiet, maar door het feit dat ik dit dus gewoon zelf bleek te zijn! Nog net geen zwart ooglapje maar wel met een ooglid hangend op m’n kin.

Eerst dacht ik nog dat ik er wat vermoeid uitzag en dat wat vroeger naar bed gaan zou kunnen helpen om er wat minder vermoeid uit te zien. Maar nadat ik een week lang direct na Sesamstraat naar bed ging en er nog geen verbetering was opgetreden in m’n vermoeide look, begon ik te vrezen dat ik óf moest gaan wennen aan deze nieuwe look of er iets aan moest laten doen.

Ik was nooit een voorstander van snijden in een gezond lichaam en plastische chirurgie leek mij meer iets voor de Estelles van deze wereld. Maar er zijn grenzen aan mijn puur natuur look.
Buiten het feit dat het er niet uitziet, zo’n lapje voor m’n ogen, is het ook nog eens bijzonder irritant en vermoeiend zo’n ‘zwaar’ oog. Ik slikte de laatste tijd zelfs meer paracetamol, aangezien ik steeds dacht dat ik schele hoofdpijn had. Ook dat bleek waarschijnlijk m’n hangende ooglid.

En nu ben ik er echt helemaal klaar mee! Ik gooi m’n principes overboord en sluit aan achter de Estelles, volgende week zit ik voor een intakegesprek bij de plastisch chirurg. Wie weet kan ik mezelf daarna ook weer aankijken in de spiegel.