Ze ziet, ze ziet … wat ik niet zie

De buurvrouw met de paranormale gaven was volgens horen zeggen nu écht doorgedraaid. Nachtenlang hield ze zich bezig met het uitdrijven van geesten of ze voerde een ander soort luidruchtig ritueel uit, waardoor de rest van de buurt na een paar slapeloze nachten met wallen tot op de knieën liep. Persoonlijk had ik er weinig last van, vanaf het moment dat ik Huize H binnenwandel, hou ik me zo min mogelijk bezig met de buitenwereld.

De keren dat ik de buurvrouw met de paranormale gaven op straat tegenkwam, klampte ze me aan en begon ze over het contact dat haar overleden hond met haar maakte en soms kwam er nog een stem bij haar binnen van boven. Ik knikte meestal maar wat van ja en maakte me weer snel uit de voeten.
Natuurlijk vond ik het wel sneu, ze had niemand meer, de familie wilde niets meer met haar te maken hebben en nu was die hond ook al dood. Maar ja, wat moet je, je haalt ook weer niet alle sneue gevallen in huis. En er zijn natuurlijk ook grenzen aan mijn goedheid.

Eind vorig jaar liep het volledig uit de hand met die uitdrijverij, waardoor de buurt had ingegrepen. Twee ambulancebroeders, politie agenten en haar huisarts moesten er aan te pas komen om haar uit huis te krijgen. Met de verdwijning van de buurvrouw met de paranormale gaven keerde de rust terug in de straat.

Na een paar weken was het weer gedaan met de rust toen de buurvrouw weer thuiskwam. En binnen no time begon de uitdrijverij weer van voren af aan. Het duurde dan ook niet lang voordat de buurt 112 weer had gebeld om een einde aan de hysterie te maken. En weer werd het rustig in de straat.
Zo niet bij mij thuis. Ik werd continu gebeld door een onbekend nummer en na meerdere keren niet opnemen overwon m’n nieuwsgierigheid en nam ik eens op. Het bleek de buurvrouw met de paranormale gaven!. Ze was blijkbaar zo begaafd dat ze mijn naam en nummer had doorgekregen. Er volgde een nogal onsamenhangend verhaal aan de andere kant van de lijn, lang verhaal kort; ze zat in een gesloten (psychiatrische) inrichting en of ik even een slof sigaretten wilde brengen. Ehm … stamelde ik .. ehm, oké. Ik, als ex Marlboro meisje, wist wat het was om in noodsituaties zonder sigaretten te zitten en kon het dus niet over mijn hart verkrijgen nee te zeggen. Ik bedoel, die hond was ook al dood.

Eenmaal bij de inrichting binnen moest ik direct met de benen wijd en werd gefouilleerd. De slof sigaretten werd ingenomen en twee dames gingen me voor door het complex. Het was nogal een complex complex. Deur na deur hoorde ik in het slot vallen en de vele sloten hoorde ik achter me dicht draaien. Ik vermoed dat Willem a.k.a. De Neus destijds minder sloten achter zich dicht hoorde draaien tijdens zijn verblijf in de best beveiligde penitentiaire inrichting van Nederland.
Ik werd binnengeleid in een ruimte waarin een paar zachte stoelen en tafels stonden waar niets kapot aan te maken viel. De buurvrouw met de paranomale gaven werd via een andere deur binnengeleid. De dames wilden bij ons gesprek aanwezig blijven maar de buurvrouw joeg ze weg, waarna de dames mij lieten weten ons via de camera’s in de gaten te houden. De buurvrouw was dolgelukkig me te zien maar fouilleerde me ook direct, op zoek naar de sigaretten. Ik liet weten dat ze maar één sigaret per keer mocht en aan dat ik de slof bij de dames achter had moeten. Daar ging de buurvrouw weer hysterisch van krijsen. Na een kwartier ‘met haar gesproken te hebben’ voelde ik een zware migraine opkomen en werd ik weer opgehaald door de dames. De buurvrouw zwaaide me uit en ik hoorde de sloten weer dichtdraaien.

Slik. Ik had gehoopt dat het brengen van de sigaretten me van m’n schuldgevoel af zou helpen. Dat schuldgevoel dat overblijft als je eigenlijk opgelucht adem haalt als het weer stil in de straat is. Nu bleef dat beeld van die vrouw in die gesloten inrichting me achtervolgen.

Ik overweeg bij een volgend bezoek een puppy mee te brengen, die mag ze vast af en toe even laten plassen buiten. Oh! Wat zeg ik nou, een volgend bezoek? Het schuldgevoel heeft bezit van me genomen, kan niet anders dan dat dit gestuurd is door de paranormale gaven van de buurvrouw.

Mocht je denken dat bovenstaand stukje weer een van mijn warrige dromen was of een verzonnen verhaal, dan overschat je mijn fantasie – aan bovenstaand stuk is werkelijk niets verzonnen(helaas).