4-dagen lang .. ouderwets op kamp

Ooit durfde ik te zweren dat ik mij nooit meer in een ‘Parc’ vol vakantiehuisjes zou begeven, maar niets blijkt minder waar. Sterker nog, ik verbleef daar zelfs 6 nachten! Gelukkig niet alleen maar met vier vriendinnen om mij te vermaken .. al zat het iets anders in elkaar.

De vriendinnen waren nogal sportief aangelegd. De vriendschap begon op het voetbalveld en verdiepte zich tijdens wandelingen. Het was ze een aantal keer gelukt mij op sleeptouw te nemen als zij een wandeling maakten, wat zomaar ineens 15, 20 km of meer bleek te zijn. Ik besloot daarvoor zelfs echte wandelschoenen aan te schaffen .. nooit verwacht zoveel geld neer te tellen voor zulke lelijke schoenen maar dat terzijde.
De vriendinnen liepen steeds vaker, steeds harder ook en namen steeds minder pauzes tussendoor. Nou was het mij vooral om die pauzes te doen natuurlijk maar dat bleek het doel van de vriendinnen niet. Werden er eerst nog geintjes gemaakt over het oefenen voor de 4-daagse, bleek dit later ineens een serieus plan. Het wandeldoel werd het uitlopen van de Nijmeegse 4-daagse! Ik kon mij daar niets bij voorstellen; na een wandeling van 20 kilometer moest ik minimaal een dag of drie bijtrekken, terwijl de vriendinnen het dubbele liepen (en het plan was 4 x het dubbele!).

Toen ze mij meevroegen riep ik direct dat ik best mee wilde maar dan alleen om te zwaaien langs de route naar en ze te masseren indien nodig. En zo geschiedde. De vriendinnen wandelden en ik zwaaide!
Vooraf had ik er geen idee van wat dé 4-daagse allemaal inhield. Ik had ze horen praten over blaren, wandelwol, heuptasjes en kreeg sterk het gevoel dat de vriendinnen langzaam in ANWB-types veranderden. Maar zelfs in de lange oefenwandelingen weken zij stiekem van de route om wél in leuke restaurants te lunchen, ver weg van de ANWB-meute. Ze bleven gelukkig zichzelf, werden alleen steeds strakker en gespierder, waarna ik enigszins jaloers geworden ook nadacht over het maken van lange wandeltochten. Het bleef bij nadenken en bij max 20 kilometer.

Toen de ‘4-daagse week’ was aangebroken installeerden wij ons in het huisje. Ik kreeg een kamer voor mezelf inclusief stapelbed, de vriendinnen zouden vermoedelijk lepeltje lepeltje snurken naast elkaar.
De wekkers werden twee nachten om 2.30 uur en twee nachten om 03.30 uur (!) gezet. Midden in de nacht op, de grootste reden om nooit aan zo’n wandeltocht te beginnen als je het mij vraagt. Ik dook na het uitzwaaien het stapelbed dan ook weer in en rekte mij pas weer uit op het moment dat het licht buiten ook aan was. Als mijn dag begon hadden de vriendinnen er ongetwijfeld al een kilometer of 20 op zitten.
De eerste 4-daagse wandeldag zag ik ze pas weer toen ze afgepeigerd het huisje weer binnen kwamen lopen. Ik kookte een koolhydraatrijke gezonde maaltijd en masseerde er daarna nog wat op los, waarna de vriendinnen de bedstee alweer opzochten.

Zo’n dag alleen in het park was mij wat te stil en ik besloot de volgende dag eens te kijken waar al die ophef nou allemaal om te doen was. Ik zou die 4-daagse lopers eens van dichtbij bekijken. Gelukkig wist een man van een van de vriendinnen mij naar de juiste locatie te loodsen. Eenmaal aangekomen werd ik direct ondergedompeld in de 4-daagse sfeer en ging er een wereld voor mij open. Wat een lopers, wat een gezelligheid, wat een afzien … wat een feest!
Ik had pijn in m’n handen van het klappen en in m’n keel van het zingen; maar besloot daar ’s avonds maar niet over beginnen tegen de vriendinnen die in twee dagen dik 80 kilometer in de benen hadden zitten.
Tijdens de 7-heuvelen derde wandeldag bevond ik mij overdag weer in bijzonder prettig gezelschap, buiten al die andere aanmoedigers langs de route. Wij stonden midden in Groesbeek op een rotonde en zagen de vriendinnen zo de heuvel op zwoegen. Halleluja! Ik had al respect voor de kilometers die ze liepen, maar Aretha zong iedere nog dag wat harder  R.E.S.P.E.C.T. in mijn hoofd.
Een van de vriendinnen liep vanaf dag twee al met blaren en ondanks dat de voetjes volledig ingetaped waren, kreeg ze er zelfs nieuwe bij. Naast spierpijn en vermoeidheid zijn dat de extra 4-daagse cadeautjes.
Het enige dat ik voor ze kon doen was een voedzame maaltijd op tafel zetten en de beentjes wat los te masseren.

Het is een tocht voor doorzetters, dat werd mij nog duidelijker toen ik de vierde dag langs de route stond. Zo’n 8 kilometer voor de finish klapte ik mijn handen rood, vooral om degenen die er helemaal doorheen zaten richting finish te krijgen. Ik ving nog een Zweedse militair op langs de route die er helemaal doorheen zat, masseerde zijn bezwete rug, leegde mijn fles water over zijn kale kop en kreeg hem uiteindelijk zo ver om nog een paar kilometer door te zetten. Ik had hem het liefst op de imperial gelegd en hem persoonlijk over die finish gereden. Ik hoop echt dat hij het heeft gered!
En toen kwamen de vriendinnen in zicht; stralend strompelden huppelden zij richting finish alwaar zij het zo verdiende kruisje in handen kregen. Wat een prestatie!
Die avond was het eindelijk mogelijk om door te zakken! De vriendinnen Helden vielen alleen boven de pizza al bijna in slaap, waarna wij besloten de bonte avond nog even uit te stellen. Dat is de volgende avond overigens helemaal goedgekomen, na een dag shoppen genoten wij van nacho’s, quacemole en de nodige wijntjes plus een heerlijk ouderwetse playlist ‘van ABBA tot Anita Meyer’. De bonte avond bevatte vooral veel ouderwets slap lachen, meezingen en buren uit de slaap houden. Ik voelde mij spontaan weer even 15 tot ook mijn ogen dichtvielen.

Deze 4-daagse vanaf de zijlijn-ervaring had ik nooit willen missen. Bizar, wat een feest en wat een doorzetters!
Ik geloof dat ze er inmiddels zelf ook wel over uit zijn dat het gekkenwerk was, leuk voor een keer maar ik ga er stiekem wel vanuit dat ze er volgend jaar weer bij zijn. Want ik geloof dat ik mijn handen dan weer rood sta te klappen langs de route, maar dan wel mét de vriendinnen naast mij!