Mevrouw H in de gloria

Zo rond mijn verjaring kijk ik altijd even terug op het afgelopen levensjaar. Op Mevrouw H was het stiller dan ooit, het levensjaar dat begon met een diep dal en overliep in een writersblock waardoor ik Mevrouw H zelf bijna uit het oog verloor. Tot ik de schrijfzin ineens weer hervond en ik hier terugkwam. Mijn 46e levensjaar; niet bepaald noemenswaardig, enkele momenten zelfs beter om helemaal te vergeten. Ik overdacht mijn zonden het jaar, waarna ik niet anders kan dan concluderen dat ik mij op dit moment een heel stuk beter voel dan een jaar geleden … ik durf bijna hardop te zeggen dat ik mij nu goed voel!

Begin mei besloot ik mijn 46e levensjaar positief af te sluiten en volgde ik een sapvastenkuur in Portugal. Een paar keer eerder volgde ik zo’n kuur en daar knap ik altijd bijzonder van op. De eerste paar dagen waren
met recht detoxen; knallende koppijn, overgeven en lamlendig op bed bivakkeren. Maar na een paar dagen voelde ik mij herboren! Wandelde dagelijks een paar uur langs de kliffen bij het strand of in het mooie binnenland, volgde in de middag een pittige aquajog-sessie en in de avond werden buik, benen en billen nog even getraind. Daar tegenover stond het relaxen; genieten van massages, sauna en de zon. Qua eten was dit resort wat minder luxe, met een paar groente- en fruitsapjes per dag bijna spartaans te noemen. Al heb ik de drie-gangen niet eens gemist! Een weekje detoxen in Portugal (www.simafit.com) ik kan het iedereen aanraden!

Op de avond voor mijn verjaring bakte ik mijn eerste monchoutaart! Hoewel, de oven kwam er niet aan te pas, dus van bakken zelf bleek geen sprake. Het was toch wel een heuse mijlpaal, een zelfgemaakte verjaarstaart welke na 47 levensjaren, voor het eerst op mijn aanrecht verscheen. Het plan was er ook een appeltaart bij te bakken, maar nadat ik in de nacht pas klaar was met de monchoutaart, liet ik de appels maar achterwege. Op de verjaring zelf begon de zon weer te schijnen! Er kwamen wandelvriendinnen na een tocht van 18 km uitrusten en taart eten, de familie zelf en nog wat vriend/innen, het tuintje zat zo vol. Ik werd verwend met mooie cadeaus en de buurman bracht als cadeau zelfs een heuse pan spaghetti mee, waarna de verjaarsmiddag afgesloten werd aan tafel, met grote borden spaghetti en glazen wijn.

De volgende dag ging ik met mijn nichtje naar de Rollende Keukens in het Hilversumse. We aten en dronken wat en vertrokken, met onze buiken vol richting trampolinepark. Ik dacht dat dat trampolinespringen een ware sport was, alleen eenmaal binnen ontdekte ik dat er voornamelijk kleuters aan het springen waren en de volwassenen van een afstandje toekeken. Het betrof een ‘tot trampolinepark omgebouwde kerk’ en nichtje wilde per se dat ik mee zou springen. Aldus geschiedde. De hoger ik sprong, des de meer voelde ik mij verbonden met God, al weet ik niet of dit de beste manier is om tot hem te komen. Ik deed wel weer eens een poging en biechtte mijn zonden op. Dat springen bleek nog bijzonder intensief en toen de hamburgers bijna vanzelf weer naar boven kwamen, was ik wel uitgesprongen. Nichtje liet nog wat salto’s en een dubbele flikflak zien en daarna hielden we het voor gezien.

Al met al, een positief verhaal in de aanloop tot en de periode net na mijn 47e verjaardag, vast een voorbode voor een mooi nieuw levensjaar. Het kan haast niet anders dan dat er ook nog liefde in de lucht hangt!