No Excuses, bier en rietjes

Zondag ging de 10 weken bootcamp challange van start, waar ik aan mee doe. Ik weet zelf ook niet wat mij bezielde maar ik had mij daarvoor spontaan aangemeld. Ergens in mijn onderbewustzijn zat waarschijnlijk een ‘nu of nooit!’ gevoel.

Zaterdag was de kick off waarin aan de groep nieuwbakken bootcampers werd uitgelegd wat de bedoeling is van de komende 10 weken, over de club, over bootcamp en gezonde voeding. De challange houdt in ieder geval in dat wij 10 weken lang twee keer per week bootcamp training volgen en daarnaast is het de bedoeling dat we ook op onze voeding letten. Met als doel natuurlijk een killerbody kweken binnen 10 weken, althans daar ga ik dan weer vanuit. Al schijnt dat dan weer een utopie te zijn, ik blijf liever in de waan dat dat binnen 10 weken zou kunnen lukken, zo’n killerbody kweken.

Voor wat betreft dat voedingsgebeuren, daar moet misschien nog éven een knop voor om, maar het begin is gemaakt. Zondagmorgen om 09.00 uur sloot ik mij schoorvoetend aan bij de bootcampers. No Excuses! schijnt het motto van de club te zijn, dat boezemt mij vooralsnog wel wat angst in.
Het is toch al weer een tijdje terug dat ik fanatiek aan het sporten was met m’n privé trainer. Natuurlijk ben ik wel weer begonnen met de voetbaltraining maar dit is andere koek. Als ik tijdens een partijtje voetbal geen adem meer heb, kan ik rustig een kuitkramp faken of een schwalbe maken en blijven liggen om even bij te komen. Bij de No Excuses club trappen ze daar niet in, vermoed ik.

De afgelopen dagen heb ik nog wel even maximaal genoten van gezelligheid, inclusief enig drankmisbruik met de vriendinnen. Ik kwam weer eens ouderwets op de fiets, hét teken dat er toch écht gedronken ging worden. Zo’n feest waar ik altijd veel oude bekenden tegenkom, biertjes ontvang en uitdeel en vanwege nét teveel van die biertjes vanzelf ook gaat meebléren met de band (tot ik schor werd).
Zelfs het opstellen in rijen van 10 bij de damestoiletten, terwijl ik al te lang had gewacht om naar het toilet te gaan, was ouderwets. Gelukkig durf ik nog altijd rustig bij de mannen naar binnen te stappen voordat ik m’n plas laat lopen.

Maar dit alles vond plaats vóór voordat ik bij de No Excuses club trainde, vóórdat de spierpijn in mijn armen mij ervan weerhield het glas te heffen. Voor de zekerheid zal ik naar het volgende feest een rietje meenemen, tevens handig voor het geval ik op het herentoilet alleen een plasgoot aantref.