Terug in de tijd

Als je echt wilt, kun je er komen. De weg er naartoe weet je best te vinden, de vraag is alleen of je verder durft te lopen dan je ooit geweest bent.

Door het smalle halletje loop je tot aan de deur, deze klemt een beetje maar als je er een ferme duw tegenaan geeft schiet de deur open. Loop maar door naar binnen en vergeet vooral niet de deur achter je dicht te doen. Je ogen moeten waarschijnlijk even wennen aan het donker, er komt hier weinig licht naar binnen en je zult soms een spinnenweb tegenkomen. Je hoeft niet bang te zijn. Alles wat je hier tegenkomt, heb je al eens gezien. De meeste dingen waar je bang voor was, liggen hier al een poosje. En dat weet je.

Als mijn ogen aan het weinige licht gewend zijn, zie ik dat ik weer sta in een smalle gang. Aan beide kanten van de gang zie ik een wand met lades, in verschillende maten en verschillende kleuren. Aan de buitenkant van de lades kan ik niet zien wat erin zit, het maakt me nieuwsgierig naar de inhoud maar ook een beetje bang. Ik heb geen idee wat ik aan zal treffen en of ik dat wel wil zien. Maar ik ben er nu, dus nu is ook wel de tijd om iets te doen hier. Ik kijk nog even achterom naar de deur die zo moeilijk openging, teruggaan is geen optie. Ik haal even heel diep adem en besluit een van de voorste lades als eerste te openen.

Ik ben 8 jaar oud. We zijn net over de sloot gesprongen, ik heb het gered en loop in het weiland van Boer Kempers achter de buurjongens aan. Het gras is gisteren gemaaid en ligt in lange banen op het land. Ik snuif de heerlijke geur op. We rapen allemaal wat gras bij elkaar en maken een cirkel, meer en meer gras erop, de cirkel wordt een hut, met een opening zodat we er weer uit kunnen. Het gras kriebelt aan m’n blote benen, ik voel me heerlijk. Als we opeens een hond horen blaffen en Boer Kempers schreeuwen, weten we niet hoe snel we weg moeten rennen. De jongens kunnen veel harder en als ik de sloot bereik vergeet ik m’n aanloop en beland er met een groot plons middenin.
Als ik de la weer sluit kan ik een glimlach niet onderdrukken, ik zat weer even in dat gevoel van toen. Wat wás het spannend en wat wás ik bang voor Boer Kempers.

Mijn nieuwsgierigheid maakt dat ik weer een la opentrek.

De spanning is te voelen en aan de rode wangen van de anderen te zien ben ik niet de enige die het niet fijn vind om deze toets te maken. Ik heb het gevoel of m’n leven er vanaf hangt en ik blokkeer, raak in paniek en weet niets meer. Mijn vriendinnetje is druk aan het schrijven, als ik snel ben kan ik de antwoorden van de mutiple choice vragen op het tweede blad van haar nog overnemen. Vraag 9; staat er nou een rondje om C of D? Ik kijk af en schrijf over en al ben ik er niet trots op, een antwoord is beter dan geen. En als we een week later de uitslag van de Cito toets krijgen en m’n vriendinnetje 97 punten scoort en ik 22 weet ik dat zij waarschijnlijk al op blad 3 was.
Ik weet het nog als de dag van gister, wat voelde ik me dom en verdrietig. Voor altijd zou ik me minder voelen. Al weet ik nu dat m’n faalangst me destijds de das om deed. Ik sluit de la met het label ‘Falen’ erop en weet dat de herinnering blijft.

Er zijn nog zoveel lades te openen, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Misschien moet ik er maar wat extra tijd voor uittrekken, je kunt tenslotte niet in een keer al je herinneringen ophalen en een plek geven. De grote zwarte la zal ik binnenkort ook moeten openen, als eerste of misschien open ik eerst een van de andere lades met de opschriften; mooie momenten, bijzondere gevoelens, weggestopte angsten of oude liefdes. Ik zal verder achterom kijken dan ik ooit heb durven doen, met m’n ogen dicht, terug naar de in verschillende lades gestopte herinneringen en onverwerkte gevoelens, in mijn hoofd.

Aan het eind van de lange gang met lades zie ik een deur, geschilderd in de mooiste kleur blauw die ik ooit heb gezien. Ik heb de neiging meteen door te lopen om te zien wat zich daarachter bevindt, het moet haast wel mooi zijn. Als ik bij de deur aankom zie ik op een bordje ‘Toekomst’ staan. Ik weet dat deze deur vanzelf open gaat, als ik het verleden in de lades uit de gang een plek heb gegeven. Ik kan haast niet wachten. Binnenkort stap ik zeker ook door deze deur. Back to The Future.