Zoekt en gij zult vinden

 In Mevrouw H. zoekt

Het Universum heeft vast iets mooiers voor mij in petto. Naast zoeken naar een nieuwe baan is het enige dat ik hoef te doen erop vertrouwen dat alles goed komt.

Alles komt goed.
Althans, daarvan was ik kort geleden nog overtuigd, toen bleek dat ik een van de uitverkorenen was om het kantoorpand te mogen moeten verlaten. Inmiddels ben ik nog maar een paar weken verwijderd van een officiële status als WW-er. Zou dat de juiste benaming zijn, WW-er? Ik ben nog niet helemaal thuis in dat jargon.

Met enig gevoel van schaamte heb ik mij uiteindelijk toch bij het UWV aangemeld, virtueel dan. Met de vraag of ik over een paar weken wellicht ook een WW-uitkering mag ontvangen. Vroeger, toen we nog op houten banden reden, kon je bij het UWV nog tegenover iemand van vlees en bloed zitten om je verhaal te doen. Over hoe het was gekomen, dat jij hier nu je hand op kwam houden. Wellicht was het gevoel van schaamte dan nog groter geweest, dat durf ik niet te zeggen.
Het moment dat ik ‘uitkering aanvragen’ aanklikte, werd ik spontaan een beetje misselijk. Was ik niet degene die er van overtuigd was dat als je wilde werken er werk voor je was? Inmiddels moet ik deze mening enigszins bijstellen.
In de periode dat ik net ‘op straat stond’ was ik ervan overtuigd dat ik geen uitkering zou hoeven aanvragen. Ik zou binnen no-time weer aan het werk zijn. Maar helaas, ook ‘no-time’ vliegt zo voorbij.

Natuurlijk kan ik er niets aan doen dat ik op straat sta. Mijn functie was boventallig. Of ikzelf wellicht? Daar wil ik vanaf zijn. Überhaupt wil ik er vanaf zijn. Van dat gevoel er niet meer toe te doen, zo zonder werk. Alsof je je status ontleent aan een functie die je uitoefent. Ik weet dat het niet zo is, maar voer innerlijk nog een strijd tussen weten en voelen. Wilde ik juist meer naar mijn gevoel gaan luisteren, op momenten als deze moet ik tóch rationeel blijven.

Graag zou ik weer even willen geloven dat het Universum dat doet, dat het juiste voor mij is, op dit moment. Maar stiekem hoop ik dat ik een baan vind, vóór ik mezelf WW-er zal moeten noemen.

Recent Posts
Showing 6 comments
  • Marjo
    Beantwoorden

    Het komt (vast) allemaal goed…wacht nu maar af wat de tijd met je doet. Probeer te genieten van de lente die er echt aankomt. Voor je het weet ben je weer aan het werk. Maar leuk is het niet. Succes met de zoektocht. Zoek je iets vergelijkbaars? Groet, Mar

  • Ingrid
    Beantwoorden

    Het komt goed echt waar.Heb geduld al is dat moeilijk. Lieve groet. Ingrid

  • Mrs. T.
    Beantwoorden

    Poe, wat klote zeg. Heb je vanuit je huidige baan geen extra begeleiding bij je zoektocht gekregen? Ik hoop echt, echt, echt dat je heel snel iets anders vindt. Succes!!!

  • Mammalien
    Beantwoorden

    Laat je dat vooral niet aanpraten: je status laten afhangen van het wel of geen baan hebben. (Ik ben uit vrije wil weg gestopt met werken voro de baas, en ik heb daar soms toch wat last van…)

    Het komt vast goed. Het universum is zo slecht nog niet.

  • HuizeHaaknaald
    Beantwoorden

    Kak! Nooit leuk om te moeten aanvragen. Ik weet er alles van. Ik hoop dat het jou bespaard blijft en dat je toch voor de ww iets leuks gevonden hebt!!

  • Jis
    Beantwoorden

    Been there too ! en herken je gevoel van verzet voor die aanvraag, status en afhankelijkheid maar al te goed. Heb zelf 8 maanden ‘thuisgezeten’ en alle fases van hoop en wanhoop doorlopen. Veel sollicitaties verder (waarvan ik er iedere keer echt van overtuigd was dat ík de enige juiste kandidaat was, vond ik ineens toch ‘zomaar’ een hele leuke baan. Dus gun jezelf de tijd, geniet van het vangnet wat ww heet en waar je al die jaren al belasting voor betaald hebt en geniet van dit ‘sabbatical’ waarom je de kans hebt te doen wat je echt leuk vindt en de perfecte volgende uitdaging tegen het lijf te lopen.

Leave a Comment