Op jacht

De afgelopen periode stuurde een aantal sollicitaties de deur uit. Het feit dat ik vervolgens ook werd uitgenodigd voor een gesprek was een teken dat mijn brieven en cv goed genoeg waren om ergens binnen te kunnen komen. Prettige gedachte, ik kan niet anders zeggen.

Een paar keer kwam ik ook tot een tweede gespreksronde en uiteindelijk werd ik daadwerkelijk ergens aangenomen, nadat ik precies 5 dagen officieel WW-er was. Het was weliswaar een baan voor een half jaar, het was een begin.

Ik ging er aan de slag en moest nogal wennen. Maar nadat ik er 4 dagen had gewerkt, kon ik niet anders concluderen dat ik mij er diep ongelukkig voelde. Ik vond eigenlijk dat ik niet moest zeiken en blij moest zijn dat ik überhaupt een baan had. Maar nadat ik drie van de vier dagen met hoofdpijn thuiskwam en na de vierde dag alleen maar kon huilen, moest ik toch toegeven dat ik daar niet helemaal op mijn plek zat. Of, helemaal niet eigenlijk. Dit kon vast niet de bedoeling zijn .. Qua werkzaamheden is bijna alles te leren natuurlijk maar als de mentaliteit van de mensen in het kantoor totaal niet matcht met die van jou, dan moet je toch conclusies trekken. En zo hakte ik gisteren de knoop door, sprak bij HR mijn twijfels uit over hoe ik mijzelf binnen dat kantoor voelde. Bij twijfel niet inhalen, vonden ze daar ook. Een dubbel gevoel maar uiteindelijk wel de juiste keuze, die voor mezelf, lijkt mij.

De sollicitatiegesprekken die ik gevoerd heb gingen mij op zich prima af. Op een enkele na waar zo’n pittig HR typje het hele handboek moeilijke vragen opentrok en er plezier uit leek te halen het mij zo moeilijk mogelijk te maken.
Na het lezen van een vacature krijg je over het algemeen vanzelf een beeld bij het bedrijf en de baan. Vaak is de taakomschrijving in de vacature vaak zó uitgebreid, dat je bij voorbaat al af zou willen haken. En terwijl het merendeel van de sollicitanten zich vaak voordoet alsof ze alles kunnen én een beetje meer, zwak ik mijn kwaliteiten uit zelfbehoud vaak wat af. Ik denk altijd dat ik het eerst maar eens waar moet maken, binnen zo’n bedrijf. Voor ik hoog van de toren blaas. Een aantal sollicitatietrainingen verder blijkt dat geen handige tactiek. Overigens was het geen tactiek, het was gewoon ‘mezelf zijn’, aangezien dat een van de kwaliteiten is waarvan ik wel zeker ben dat ik het goed kan.

En als u mij de komende tijd zoekt … ben ik ongetwijfeld ergens, met of zonder geweer … op banenjacht.