Over woorden, die ik niet had willen horen

Na een fase van ongeloof, beseffen we inmiddels dat er geen weg terug is. De tumor die bezit heeft genomen van jouw brein groeit zo hard dat zelfs de beste artsen deze nooit helemaal zouden kunnen verwijderen. Ik weet dat het waar is, maar wil nog niet denken aan het moment dat ik je zal moeten missen.

De afgelopen weken hoorde ik mensen woorden uitspreken waarvan ik het bestaan niet wist, bij voorkeur niet had willen weten ook. Glioblastoom, Dexamethason, Palliatieve zorg. Woorden die je niet snel zal raden bij een potje galgje. Met mijn moeder als lijdend voorwerp.

Steeds als ik naar je toe ga denk ik ‘nu kan het nog’ en elke keer dat ik je bij vertrek een handkus geef, besef ik dat dit de laatste kan zijn. De zin ‘ik hou van jou’ hebben wij de laatste dagen meer tegen elkaar uitgesproken dan ooit. ‘Wat is het snel gegaan he’, zeg je. En dan huilen we zakdoeken vol. En heel soms lachen we om een flauwe grap.

Met deze stralende herfstzon zou je er normaal gesproken op uit gaan, de natuur in. Met een fototoestel in de aanslag om al die herfstkleuren vast te leggen en paddenstoelen te bewonderen. Wat zou ik je nu graag meenemen naar het bos, maar het gaat niet. Mijn moeder die normaal gesproken geen dag binnen kan zitten, kan nu de deur niet meer uit.

Je bent niet bang voor de dood, zeg je.
Je hebt gelukkig geen idee hoe bang ik ben voor jouw dood.